മഴയിൽ കുതിർന്ന ഒരു തണുത്ത
പ്രഭാതത്തിലാണ്
ഞാൻ നിന്നെ ആദ്യമായി കണ്ടത്
ചെമ്പകം പൂക്കുന്ന കുന്നിന്റെ
നെറുകയിൽ നിന്റെ കണ്ണുകളിലെ
ആരും കാണാത്ത സാഗരം ഞാൻ
കാണുമ്പോഴും
മഴ നമ്മളെ നനയ്ക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു
പുഴക്കടവിലെ കൈതകാട്ടിൽ
ഒരു ചുംബനം നാം
പങ്കുവെക്കുമ്പൊഴും മഴ
നമുക്കായ് കാവൽ നിന്നിരുന്നു
അഴിഞ്ഞ മുടിയും പാതിമാഞ്ഞ
സിന്ദൂരവുമയ്
നീ എന്റെ ശയന മുറിയിൽ
നിന്നിറങ്ങി പോകുമ്പോഴും
പറയാത്ത ഒരു നാണവുമയ് മഴ നമ്മെ കാത്തുനിൽപ്പുണ്ടായിരുന്നു
കൊയ്ത്തു കഴിഞ്ഞ പാടവരമ്പിലൂടെ
നീ മറ്റൊരാളുടെ
കുടകീഴിൽ ദൂരേക്ക് മായുമ്പോഴും
പാടത്തു മഴ കരയുകയായിരുന്നു
നാളെ എന്റെ ചിത എരിയുമ്പോഴും
നീ പെയ്യണം
ഓർമയുടെ ബാക്കിപത്രം പോലെ
ഒരിക്കലും പെയ്തൊഴിയാത്ത
എന്റെ നൊമ്പരം പോലെ
