കടല്‍ തീരത്തെ സന്ധ്യ

സാഗര തീരത്ത് മണല്‍  തിട്ടയില്‍

ദിവാകരനെ നോക്കി ഞാനിരിന്നു

കടലിലേക്കലിയുന്നതും നോക്കി ഞാനിരുന്നു

കമിതക്കാളുണ്ട് സുഹൃത്തുക്കളുണ്ട് പിന്നെ

കരയുന്നവരും ഉണ്ട്  കടപ്പുറത്ത്

ഭൂമിക്കു ചന്ദ്രനെ കാവലും നിര്‍ത്തി

സൂര്യന്‍ മറയുന്നതിനു സാക്ഷിയാവാന്‍

ഒരുപാട് പേരുണ്ട്  കടപ്പുറത്ത്

മിഴികളില്‍ അഴലിന്റെ നീര്‍മണി മുത്തുമായ്

ഭൂമിക്കു കൂട്ടായി ഞാനിരിക്കെ

നീട്ടിയ കൈയ്യുമായ് എന്റെ മുന്നിലൂടൊരു

തെരുവിന്റെ പുത്രന്‍ കടന്നുപോയി

കരയുവാന്‍ പോലും കഴിയാത്ത ബാല്യം

അന്നത്തെ അന്നം തിരക്കുവാനായ്‌

അല്‍പ ദൂരം അകലെ മധു നുകരുന്നൊരു 

വേദിയിലേക്ക് കടന്നു ചെന്നു

തെറി പറഞ്ഞോടിക്കുവാന്‍ നോക്കി അവര്‍

പിന്നെ കൈകള്‍ ഉയര്‍ത്തി നോക്കി

പാവം വിശപ്പാല്‍  കരയുന്നതല്ലാതെ

ഓടുവാന്‍ കഴിയാതെ നിന്ന നേരം

കൂട്ടത്തിലൊരു നഗര പുത്രന്‍ അവന്റെ

ഒഴിഞ്ഞ മധുപാത്രം ബാലന്റെ തലയിലുടച്ചു

ചോര ചീറ്റി താഴെ വീണ ബാലനെ നോക്കാതെ

അവര്‍ ഇരുട്ടിന്റെ മറവിലെക്കോടി മാഞ്ഞു

കണ്ടു നിന്ന എന്‍ കണ്ണുകള്‍ ആര്‍ദ്രമായ്‌

കടല്‍ തിരകള്‍ ബാലനെ മെല്ലെ

പുണര്‍ന്നു ഒരു അമ്മയെ പോലെ

കടല്‍ക്കാറ്റിന്റെ ഇരമ്പലുകളില്‍

അവന്റെ കരച്ചില്‍ മെല്ലെ അലിഞ്ഞു പോയ്‌