നിന്റെ പ്രണയത്തിന്റെ ലഹരി

ഇത്ര നാളും അനുഭവിക്കതൊരു
സ്വപ്നമാണെനിക്കിന്നന്റെ ജീവിതം
അത്രമേൽ ഞാൻ മോഹിച്ചിരുന്നു
ഇത്തിരി സ്നേഹ മഴയത് നില്ക്കുവാൻ
തച്ചുടക്കട്ടെ ഞാൻ ഈ മധുപാത്രം നുകരട്ടെ
ഞാൻ നിന്റെ പ്രണയത്തിന്റെ ലഹരി
ഇനി നിന്റെ പ്രണയത്തിന്റെ ലഹരി 

ഞാനും പ്രണയവും

കാലം ഏറ്റുവാങ്ങിയ പ്രണയങ്ങൾ
ചരിത്രം കുറിച്ചിട്ട പ്രണയകാവ്യങ്ങൾ
അത് പോലെ ഒന്നാവാൻ ഞാൻ മോഹിച്ചു
നിന്നെ പ്രണയിച്ചു
പക്ഷെ എന്റെ പ്രണയത്തിനു സ്ഥാനം
ചരിത്രത്തിന്റെ ചവറ്റു കുട്ടയിലായിരുന്നു
ഞാൻ നിശബ്ദതയുടെ ചങ്ങാതിയായി
ഓർമ്മകൾ ഉറങ്ങുന്ന ചുടലപറമ്പിലും 

എന്റെ മഴ

ചുടല പറമ്പിന്റെ കോണിൽ
തീക്കനലുകൾക്കിടയിൽ എന്നെ ഉപേക്ഷിച്ചിട്ട്
മൌനം മാത്രം ബാക്കിയാക്കി
പ്രിയപെട്ടവരെല്ലാം നടന്നകന്നപ്പോഴും
എനിക്കായ് മാത്രം വന്നവൾ
സ്നേഹത്തിന്റെ തീർത്ഥം കൊണ്ട്
കനലുകളെ അണച്ച്
പാതി കത്തി തീർന്ന എനിക്ക് കൂട്ടിരുന്നവൾ
പ്രാണനോളം ഞാൻ സ്നേഹിച്ച എന്റെ മഴ 

മഴ

അവസാന തുള്ളി മഴയും എന്നെ തഴുകി
കടന്നു പോവുന്നത് വരെ മഴ നനയണം
എന്നായിരുന്നു എന്റെ ആഗ്രഹം
പക്ഷെ മഴ പെയ്തു പകുതിയവും മുൻപേ
ആരോ കുടയും കൊണ്ട് വന്നു
വീണ്ടും മഴ നനയാൻ മോഹിച്ചപ്പോൾ
ഞാൻ മരുഭൂമിയിൽ ആയിരുന്നു
മഴ ഒരു നഷ്ട മോഹം പോലെ പിന്നെയും
പെയ്തു കൊണ്ടേയിരിക്കുന്നു

An evening at seashore

സന്ധ്യയുടെ ചക്രവാളത്തിൽ നിന്നും 

സൂര്യൻ കടലിലേക്ക്‌ 

കാലുതെറ്റി വീണതാവാം

ഈ സായന്തനം ഇത്ര ചുവന്നിരിക്കുന്നത്  

Thunder storm (A tragic love story)

വാടിവീഴുന്നതിൻ മുൻപേ പൂവ്

കാറ്റിനോട് ഒരു ചുംബനം ചോദിച്ചു

വാടി പോയ ദളങ്ങളിൽ

ചുംബിക്കാനായ് പുണർന്ന കാറ്റിന്റെ കൈകളിൽ

നിന്നും പൂവ് മരണത്തിലേക്ക് പതിച്ചു

പ്രിയയുടെ നഷ്ട വേദനയിൽ

കാറ്റു അലറികരഞ്ഞു കൊണ്ട് വീശിയടിച്ചു

ഒടുവിൽ ഇരുൾ വീണു തുടങ്ങുന്ന താഴ്വാരങ്ങളിൽ

അവനും ഇല്ലാതെയായി

അതാണത്രേ നാം കാണുന്ന കൊടുങ്കാറ്റ്

Waves!! The mysterious story

തിരമാലകൾ നിഗൂഢമായ രഹസ്യം ആണ് 

ശാന്തമായ നീലകടലിൽ നിന്നും  

കാറ്റിന്റെ കൈകളിൽ 

കരയിലേക്ക് പാഞ്ഞു വരും 

തീരത്ത്‌ ഉപേക്ഷിച്ച ശംഖിനെയും തേടി 

ഒടുവിൽ തീരത്തെ കല്ലുകളിൽ 

തലയടിച്ചു വിലപിച്ചു കരയും 

പിന്നെ ശാന്തനായ് മടങ്ങും 

ഒരു ഭ്രാന്തനെ പോലെ 

A mysterious hug

ഇങ്ങനെ പ്രണയാതുരരാവൻ

ഈ ലോകത്ത് മറ്റാർക്കും ആവില്ല 

കോടമഞ്ഞിനും കാറ്റാടിക്കുമല്ലാതെ

പ്രാണന്റെ ഓരോ തുടിപ്പിലും സ്വയം 

മറന്നു ഇങ്ങനെ ആലിംഗനം ചെയ്യാനും 

വേറെ ആർക്കു പറ്റും 

ഓർമയിലെ മല്ലിപൂക്കൾ

അന്ന് എന്റെ സ്നേഹത്തെ നീ മറച്ചതു നിനക്ക് 

പ്രിയപ്പെട്ട ചുവന്ന പുസ്തകത്തിനുള്ളിൽ ആയിരുന്നു 

ഇന്നു എന്റെ പ്രണയത്തെ നീ മറയ്ക്കുന്നത് 

സീമന്ത രേഖയിൽ നീ വരച്ച സിന്ദൂരത്തിലാണ്

എന്നും നിന്നെ ഞാൻ സ്നേഹിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു  

ഒരിക്കലും തിരിച്ചു കിട്ടില്ല എന്നറിഞ്ഞിരുന്നിട്ടും

A imperceptible love story

പ്രകൃതിയുടെ ചായപാത്രം മറിഞ്ഞു വീണ 

ഈ താഴ്വാരങ്ങളിൽ

തണുപ്പിന്റെ പുതപ്പു മാറ്റി 

വസന്തം പൂവിരിക്കുന്ന ഏതോ തണുത്ത പുലരികളിൽ
വിരിയാൻ തുടങ്ങുന്ന പൂമൊട്ടു 

കഴിഞ്ഞു പോയ രാത്രിയുടെ ഓർമ്മകളിൽ 

ഒരു നവ വധുവെന്നോണം 

കാറ്റിന്റെ മാറിൽ ഉറങ്ങുകയാവും 

എന്റെ മൌനം തെറ്റായിരുന്നോ?

നിനക്കായ്‌ പൂത്ത ഈ ചെമ്പക പൂക്കളെ
നീ ഒരിക്കലും കണ്ടില്ല
നിനക്ക് പ്രിയം മുള്ള് നിറഞ്ഞ പനിനീര് പൂക്കളല്ലോ
നിന്നെ നോക്കി ചിരിച്ച തുമ്പയും മുക്കുറ്റിയും
പിഴുതെറിഞ്ഞു നീ നട്ടത് ഓർക്കിഡ് ചെടികളെ
ജീവനോളം നിന്നെ സ്നേഹിച്ച എന്നെ
അറിയാതെ നീ പോയത്
ഒരു രാത്രിക്ക് വേണ്ടി നിന്നെ മോഹിച്ചവനോപ്പം .
ഇനി നീ പറയൂ.
എന്റെ മൌനം തെറ്റായിരുന്നോ?

എഴുതാനാവാത്ത കവിത

ഒരു കവിത പേനത്തുമ്പിൽ നിന്നും
മറവിയിലേക്ക് മറയുന്നു
എഴുതാൻ ഞാൻ എടുത്ത കടലാസുകളിൽ
ഒരു പിടി നഷ്ടസ്വപ്നങ്ങളുടെ
ശൂന്യത മാത്രം ബാക്കി
എന്റെ മനസ്സ് പോലെ ..

തിരയെയും കാത്തു

കടലിന്റെ ആഴങ്ങളിൽ നിന്നും
കരയുടെ മനോഹാരിത കാണാൻ

തിരയുടെ കൈകളിൽ ഏറിവന്ന 

ഒരു ശംഖു തീരത്ത് അടുത്ത

തിരയും കാത്തിരിക്കുന്നു ...

ഒരു മടക്ക യാത്രക്ക് ഞാൻ 

മരണത്തെയും കാത്തിരിക്കുന്ന പോലെ 

അപ്പൂപ്പൻതാടികൾ

ഏതോ പുൽമേടുകളിൽ പിറന്നു
പൂവായ്,കായയായ്, കാറ്റിന്റെ കൈകളിൽ
പാറിനടന്നു എവിടേയോ വീണു മുളക്കാൻ
ശ്രമിക്കുന്ന അപ്പൂപ്പൻതാടികൾ
അത് നമ്മൾ തന്നെ അല്ലെ ?
ഒരു മനോഹര തീരത്ത് പിറന്നു
വിധിയുടെ കൈകളിൽ പറന്നു
മണൽക്കാടുകളിൽ വീണു
മുളക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്ന നാം തന്നെ ?

The definition of martyr

 

ഓരോ രക്തസാക്ഷിയും അനശ്വരന്മാർ ആവുന്നു
ഓരോ ബലിദാനിയും അജയ്യനാവുന്നു
ഓരോ ഷഹീദിനും സ്വര്ഗം ലഭിക്കുന്നു
പക്ഷെ മാതാപിതാക്കൾക്കും പ്രിയപെട്ടവര്ക്കും
അവൻ എന്നും കണ്ണുനീർ മാത്രം
നഷ്ടസ്വപ്നങ്ങളുടെ നൊമ്പരം മാത്രം

ബാല്യമേ ..

പകലുകളുടെ ഇടവേളകളിൽ
ഞാൻ കണ്ട പകൽ കിനാക്കൾ
എല്ലാം എന്റെ ബാല്യത്തെ
പറ്റി മാത്രമായിരുന്നു
ഓർമകളിൽ മാത്രം ജീവിക്കുന്ന
സ്വപ്നങ്ങളിൽ മാത്രം വരുന്ന
ബാല്യമേ ..
വളരെണ്ടായിരുന്നു
നിഷ്കളങ്കതയുടെ ആ ലോകത്തുനിന്നും 

കൂടും തേടി

ഇനിയും വരാനിരിക്കുന്ന പുലരികളിൽ
ഇനിയും വിരിയാനിരിക്കുന്ന പൂമൊട്ടുകളിൽ
കാലം ഉറങ്ങുമ്പോൾ
അണമുറിയാതെ പെയ്യുന്ന
സങ്കടങ്ങളുടെ ഈ മാരിമഴയിൽ
ഞാൻ തിരയുകയാണ്
എന്റെ പൂമരകൊമ്പിലെ കൂട്
ഞാൻ എന്നും മോഹിച്ച
സ്വപ്നത്തിന്റെ കൂട് 

സാക്ഷി

നീ പറയുന്നു നിനക്ക് എന്നെ
അറിയുകയേ ഇല്ലെന്നു
നിന്റെ പ്രണയലേഖനങ്ങൾ പറയുമോ
എന്നെ അറിയില്ല എന്ന് ?
നാം എന്നും കാണാറുള്ള ഇടനാഴികൾ പറയുമോ
എന്നെ അറിയില്ല എന്ന് ?
നിന്റെ ചുംബനത്തിൽ ഞാൻ മയങ്ങിയ സന്ധ്യകൾ പറയുമോ
എന്നെ അറിയില്ല എന്ന് ?
നീ നിന്നെ എനിക്ക് തന്ന ആ രാത്രി പറയുമോ
എന്നെ അറിയില്ല എന്ന് ?
എന്തായാലും ഈ അക്ഷരങ്ങൾ പറയില്ല
ഞാനും നീയും അപരിചിതരെന്നു

അറവുകാരൻ

മരണത്തിനു ഒരു നിമിഷം
മുൻപേ കോഴി
അറവുകാരന്റെ കണ്ണിലേക്കു നോക്കി
ദയയുടെ ശേഷിക്കുന്ന കണികകളിൽ
ഒരു ജീവിതം ഉണ്ടോ എന്നറിയാൻ
പക്ഷെ അറവുകാരൻ കോഴിയുടെ
കണ്ണിലേക്കു നോക്കിയതേയില്ല
അയാളുടെ മുന്നില് വിശക്കുന്ന
മക്കളുടെ കരഞ്ഞു കലങ്ങിയ കണ്ണുകൾ
മാത്രമേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ

സ്നേഹം

പ്രാണന്റെ ജലം തേടി
വേരുകൾ സഞ്ചരിക്കുമ്പോൾ
ഇലയിലെ ഹരിതകം മാഞ്ഞു
അവ പൊഴിഞ്ഞു പോവുമ്പോൾ
ചില്ലകളിലെ കൂട്ടിലെ കിളികുഞ്ഞിനു വേണ്ടി
മരം ഒരില പൊഴിക്കാതെ കാത്തുവച്ചു
സൂര്യ താപത്തിൽ നിന്നും
കിളിക്കുഞ്ഞിന് തണലേകാൻ
വരൾച്ചയുടെ വറുതിയിൽ
മരം ഉണങ്ങി വീഴുമ്പോഴും
ആ ഒരില പൊഴിഞ്ഞിരുന്നില്ല
ആ ഇലയെ ഞാൻ
സ്നേഹം എന്ന് വിളിക്കും

The Last Kiss

നിശബ്ധത നിറഞ്ഞു നില്ക്കുന്ന
താഴ്വരങ്ങളിലെ ഇരുട്ടിൽ
ശലഭചിറകുകൾ കൊഴിഞ്ഞു
പോകുന്ന സായന്തനത്തിൽ
വാടിവീഴറായ ആ പൂവിനെ
മരച്ചില്ലകൾക്കിടയിലൂടെ  കടന്നുവന്ന
സൂര്യകിരണങ്ങൾ അവസാനമായ്
സ്നേഹാർദ്രമായ് ചുംബിക്കുകയാവം

പുഴയിലെ പാഴില

ഒഴുക്കിന്റെ വേഗമറിയാൻ
പുഴയുടെ കുളിരറിയാൻ
പുഴയിൽ വീണ പാഴില
അഴിമുഖങ്ങളിലെ ചുഴികളിൽ
മരണത്തിന്റെ മാസ്മരികതയെ
പുണരുകയാവാം

കൽപടവുകളിലെ കാല്പാടുകൾ

കാലം നടന്നു മറഞ്ഞ
മനസ്സിന്റെ കൽപടവുകളിൽ
നിന്റെ കാല്പാടുകൾ ഇപ്പോഴും
ശേഷിക്കുന്നു എങ്കിൽ
അതിന്റെ അർഥം
നിനക്ക് ശേഷം ആരും
ആ പടികൾ കയറിപോയിട്ടില്ല എന്നല്ലേ?

നിശാപുഷ്പങ്ങൾ

രാത്രി വിരിയുന്ന പൂക്കൾക്ക്
എല്ലാം വെളുത്ത നിറം ആണ്
എന്തേ  ഇവയെല്ലാം വെളുത്ത
നിറത്തിൽ മാത്രം പൂക്കുന്നു?
പകലിന്റെ വിധവകൾ ആയതിനാൽ ആണോ?
അതോ രാത്രിയുടെ മാലാഖമാരയതിനാലോ?

കാത്തിരിപ്പ്‌

നിലാവിന്റെ വരവും നോക്കി
വിരിയാൻ കാത്തിരുന്ന പാവം ആമ്പലിന്
അറിയില്ലായിരുന്നു അതൊരു
അമാവാസി രാത്രി ആയിരുന്നെന്നു

മുഖാമുഖം

മരണത്തിലേക്ക് ഒരു കുരുക്കിന്റെ ദൂരം
മാത്രം ശേഷിച്ച വേളയിൽ
ആ കയറിന്റെ തുമ്പിൽ നിന്നും
ഒരു ജീവിതം എന്നെ നോക്കി ചിരിക്കുന്നു
ആത്മഹത്യയിൽ നിന്നും
ഞാൻ ഒളിച്ചോടുന്നു
ഒരു ഭീരുവിനെ പോലെ വീണ്ടും
ജീവിതത്തെ പറ്റി ചിന്തിക്കുന്നു 

രക്ത സാക്ഷികൾ സിന്ദാബാദ്‌

പടിഞ്ഞാറൻ ചക്രവാളത്തിൽ സൂര്യൻ

എരിഞ്ഞടങ്ങുന്നത് എന്നേക്കുമായ്

അവസാനിക്കുവനല്ല പകരം

നാളെ വീണ്ടും ഉദിച്ചുയരാൻ ആണ്

അവർ ആ പോർമുഖങ്ങളിൽ

രക്തസാക്ഷികൾ ആയതു അവസാനമല്ല

ഇനിയും പിറക്കാനിരിക്കുന്ന ആയിരം

പോരാട്ടങ്ങൾക്ക്‌ കരുത്തു നൽകുവാനാണ്

അപരാജിതരായി ഇവിടെ പൊരുതിയ

തലമുറ എഴുതിയ മന്ത്രം

മാനവ മോചന രണാങ്കണങ്ങളിൽ

കാറ്റായ് മാറിയ മന്ത്രം

"ഇങ്കുലാബ് സിന്ദാബാദ്‌

രക്ത സാക്ഷികൾ സിന്ദാബാദ്‌"

ഒരു തെറ്റിന്റെ ഓർമയ്ക്ക്

ചില വാക്കുകൾ ഉണ്ട്
ഹൃദയത്തെ മുറിവേൽപ്പിക്കുന്നവ
കാലം എത്ര കഴിഞ്ഞാലും
മഴയും വെയിലും അതിജീവിക്കുന്നവ
ഒരിക്കലും മുനയുടെ മൂർച്ച പോവാത്ത
ഇപ്പോഴും മുറിവേൽപ്പിക്കുന്ന വാക്കുകൾ 

പറയാത്ത പ്രണയം

എന്റെ ഹൃദയത്തിൽ പിറന്നു
എന്റെ ഹൃദയത്തിൽ മാത്രം ജീവിച്ചു
എന്റെ ഹൃദയത്തിൽ തന്നെ മരിക്കാൻ
മാത്രമാണല്ലോ പ്രണയമേ നിനക്ക് വിധി

ഏകാകി

ഇവിടെ ഉറങ്ങട്ടെ ഞാനും എൻ ഓർമയും
ഈ മരുഭൂവിലെ കാറ്റും
ഇലകളെല്ലാം പൊഴിഞ്ഞു ഒഴിഞ്ഞു തീർന്നോരീ
ഓക്ക് മരത്തിന്റെ ചോട്ടിൽ

അറിഞ്ഞില്ല നീ നിന്നെ ഇത്രമേൽ സ്നേഹിച്ച
കളികൂടുകാരനെ തോഴി
തന്നില്ല ആരും ഇത്തിരി സ്നേഹമാം
മഞ്ഞമന്ദാരത്തിൻ പൂക്കൾ

എവിടെ നിന്നോ വന്നു ഈ മരച്ചില്ലയിൽ
കൂട് വച്ചവർ നമ്മൾ
പിരിഞ്ഞു പോകുമ്പോൾ കൂട്ടില്ലാത്തവൻ
ഏകാകിയായ് ഞാൻ എന്നും

ജീവിക്കുവാനാണ് പേടി

മരിക്കുന്നതിനു എനിക്ക് ഭയമില്ല

ഇങ്ങനെ ജീവിക്കുവാനാണ് പേടി

അടുത്ത നിമിഷം എന്താവും എന്നറിയാതെ

ശ്വാസമടക്കി ജീവിക്കുന്നതാണ് കഷ്ടം

സ്വപ്നങ്ങളെ തേടി

ഒരുപാടു നാൾ ഞാൻ
ഈ മീനവെയിലിന്റെ ചൂടേറ്റു
ഒരിത്തിരി ചാറ്റൽ മഴനനയാൻ
ഒടുവിൽ പെയ്തപ്പോൾ
കനത്ത കർക്കിട മഴ
ഒലിച്ചുപോയി മഴയിൽ
ഞാനും എന്റെ സ്വപ്നങ്ങളും

ദൈവമേ ..

ദൈവമേ ..
എത്ര ആരാധനാലയങ്ങളിൽ
നിന്നെ അവർ കുടിയിരുത്തുന്നു
എത്ര പ്രാർത്ഥനകളിൽ അവർ
നിന്നെ കുറിച്ച് വാചാലരാവുന്നു
നിനക്ക് വേണ്ടി കൊല്ലുന്നു
നിനക്ക് വേണ്ടി മരിക്കുന്നു
ആരും അറിയുന്നില്ല നിന്റെ
രൂപം സ്നേഹമാണെന്ന്
നിന്നിലേക്കുള്ള പാത
സമാധാനതിന്റെതാണ് എന്ന് 

ഒരു നുറുങ്ങു സത്യം

കാലം തെറ്റി പെയ്ത മഴ
ജ്വരമായ്   പടർന്നപ്പോൾ
അത് ഡോക്ടര്മാരെ സഹായിച്ചു
മരുന്ന് കടക്കാരന് നല്ലകാലം സമ്മാനിച്ചു
പാവം കൂടില്ലാത്ത കിളിയും
പാടത്തു സ്വപ്നത്തിന്റെ വിത്തെറിഞ്ഞ
കർഷകനെയും മാത്രം ചതിച്ചു   

പവിഴമല്ലി പൂവ്

നീ പാരിജാതത്തെ കണ്ടിട്ടുണ്ടോ?
വെളുത്ത ഒരു കുഞ്ഞു പൂവ്
ഹൃദയത്തിൽ മാത്രം ചുവപ്പ് സൂക്ഷിക്കുന്ന,
സന്ധ്യക്ക്‌ മാത്രം വിരിയുന്ന
സുഗന്ധം പരത്തുന്ന പൂവ്
സത്യഭാമക്ക് വേണ്ടി കൃഷ്ണൻ
ദേവലോകത്ത്‌ നിന്നും കൊണ്ട് വന്ന പൂവ്
പണ്ട് അതിന്റെ നിറം ചുവപ്പായിരുന്നുവത്രേ
പിന്നെന്നോ കൃഷ്ണൻ സത്യഭാമയെ മറന്നപ്പോൾ
അതിന്റെ ചുവന്ന നിറം
ആ പൂവിന്റെ ഹൃദയത്തിൽ മാത്രം ഒതുങ്ങിപോയി
ഓരോ പവിഴമല്ലി പൂവും
സത്യഭാമയുടെ ഓർമകളാണ് 

ഒരു ക്ഷമാപണം

എന്റെ ഭാഷ മരണശയ്യയിൽ
ഒരിറ്റു കനിവിനു വേണ്ടി കേഴുമ്പോൾ
ഞാൻ അന്യഭാഷയുടെ വിരുന്നു മുറിയിൽ
വീഞ്ഞ് കുടിക്കുകയായിരുന്നു
ഒടുവിൽ മദ്യസൽക്കാരം കഴിഞ്ഞു
കാലുകൾ വേച്ചു വേച്ചു മടങ്ങിയെത്തിയപ്പോൾ
എന്റെ ഭാഷ എന്നെ നോക്കി ചിരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു
ഒന്നിനും കൊള്ളാത്ത ഈ മകനെ നോക്കി
കാലമേ നീ ഒരു ശരശയ്യ തീർക്കുക
എന്റെ ശിക്ഷ നടപ്പിലാക്കാൻ
കാലമേ നീയെന്നെ തൂക്കിലേറ്റുക
അന്യഭാഷയെ സ്നേഹിച്ചതിനല്ല
എന്റെ ഭാഷയെ മറന്നതിന് 

ഇതെന്റെ മനസ്സാണ്

നിസ്സഹായതയുടെ മഞ്ഞ വെയിലിൽ
മൂടി നില്ക്കുന്ന സായന്തനം
ആളൊഴിഞ്ഞ കടൽത്തീരം
ചിതറി വീണുകിടക്കുന്ന കടലാസ് കഷ്ണങ്ങൾ
പറഞ്ഞു തീരാത്ത വാക്കുകൾ പോലെ പിന്നെയും
തീരത്തെ തേടിയെത്തുന്ന ഓർമകളാവും തിരമാലകൾ
ഇതെന്റെ മനസ്സാണ്
പ്രണയത്തിന്റെ,ഉന്മാദത്തിന്റെ,സ്വപ്നത്തിന്റെ
അലയടങ്ങിയ എന്റെ മനസ്സ്
പ്രണയത്തിന്റെ വസന്തവും കഴിഞ്ഞു
വിരഹത്തിന്റെ ശൈത്യതിലേക്ക് നടക്കുന്ന മനസ്സ്
വീണുടഞ്ഞു പോയ ദർപണം പോലെ
വിധിയുടെ ശരശയ്യയിൽ മരണത്തെ
മാത്രം മോഹിക്കുന്ന മനസ്സ് 

പുഴപോലെ.....

ഏതോ ഹിമസാനുക്കളിൽ പിറന്നു
നീരുറവയായ്,നദിയായ്,പുഴയായ് ഒഴുകി
മരണമെന്ന കടലിലേക്ക്‌
അവസാനിക്കുകയാണ് നാം
ആരുടെയൊക്കയോ സ്വപ്നങ്ങളായ്
ആരുടെയൊക്കയോ മോഹങ്ങളായ്
ആർകൊക്കയൊ ചിരിയായ്
ആർകൊക്കയൊ കണ്ണുനീരായ്
തട്ടിയും തടഞ്ഞും,
ചിരിച്ചും കരഞ്ഞും ,
ചിലമ്പിയും കലമ്പിയും
ഒഴുകി ഒഴുകി ഇല്ലതെയവുകയാണ് നാം
ഓരോ ജീവിതവും ഒരു പുഴയാണ്
മരണമെന്ന കടലിലേക്കുള്ള പ്രയാണമാണ് 

മഴ, പ്രണയത്തിലും ജീവിതത്തിലും

മഴയിൽ കുതിർന്ന ഒരു തണുത്ത പ്രഭാതത്തിലാണ്

ഞാൻ നിന്നെ ആദ്യമായി കണ്ടത് 

ചെമ്പകം പൂക്കുന്ന കുന്നിന്റെ നെറുകയിൽ നിന്റെ കണ്ണുകളിലെ

ആരും കാണാത്ത സാഗരം ഞാൻ കാണുമ്പോഴും

മഴ നമ്മളെ നനയ്ക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു

പുഴക്കടവിലെ കൈതകാട്ടിൽ ഒരു ചുംബനം നാം

പങ്കുവെക്കുമ്പൊഴും മഴ നമുക്കായ് കാവൽ നിന്നിരുന്നു

അഴിഞ്ഞ മുടിയും പാതിമാഞ്ഞ സിന്ദൂരവുമയ്

നീ എന്റെ ശയന മുറിയിൽ നിന്നിറങ്ങി പോകുമ്പോഴും

പറയാത്ത ഒരു നാണവുമയ്  മഴ നമ്മെ കാത്തുനിൽപ്പുണ്ടായിരുന്നു

കൊയ്ത്തു കഴിഞ്ഞ പാടവരമ്പിലൂടെ നീ മറ്റൊരാളുടെ

കുടകീഴിൽ ദൂരേക്ക്‌ മായുമ്പോഴും പാടത്തു മഴ കരയുകയായിരുന്നു

നാളെ എന്റെ ചിത എരിയുമ്പോഴും നീ പെയ്യണം

ഓർമയുടെ ബാക്കിപത്രം പോലെ

ഒരിക്കലും പെയ്തൊഴിയാത്ത എന്റെ നൊമ്പരം പോലെ

കാക്കയായ് ഒരു ജന്മം

ഇനിയൊരു ജന്മമുണ്ടെങ്കിൽ
അന്നെനിക്ക് കാക്കയായ് ജനിക്കണം
അഴകുള്ള രൂപമില്ലെങ്കിലും
വർണ്ണ മനോഹരമായ തൂവലുകളില്ലെങ്കിലും
മധുരമായ ശബ്ദം ഇല്ലെങ്കിലും
ഒന്നും സാരമില്ല
ചിറകറ്റു വീണുപോയാൽ
ചുറ്റും കൂടി കരയാൻ
കുറെ സുഹൃത്തുക്കള കാണുമല്ലോ?

എന്റെ മൌനത്തിന്റെ അർഥം

എന്റെ മൌനത്തിന്റെ അർഥം

ഒരിക്കലും നീ അറിഞ്ഞിരുന്നില്ല

നിനക്കായ്‌ ഞാൻ കരുതിയ മയിൽ‌പീലി പോലെ

എന്റെ മൌനം ഒരിക്കലും

നിന്നോടുള്ള ദേഷ്യം ആയിരുന്നില്ല

നിന്നെ നഷ്ടപെട്ടതിന്റെ വേദനയായിരുന്നു

നിനക്കായ്‌ കുറിക്കുമീ കവിത

എവിടെ നിന്നാദ്യമായ് കണ്ടതാണീ മുഖം
വെയിലിൽ തിളങ്ങും മഴവില്ല് പോൽ
അന്ന് ഞാൻ കണ്ട പ്രണയ സ്വപ്നത്തിലെ
നായിക ഇവളെന്നോർത്ത് പോയ്‌ ഞാൻ

ഒറ്റയ്ക്ക് രാത്രിയിൽ ഇരുട്ടിനെ നോക്കുമ്പോൾ
അറിയുന്നു ഞാൻ ഇവിടെ ഒറ്റയ്ക്കിരിപ്പാണ്
കൂട്ടിനു നീയില്ല നിന്നൊർമയുമില്ല
എഴുതി തുടങ്ങാത്ത കവിത മാത്രം

മഴ പെയ്തു രാത്രികൾ ഈറനാവുമ്പോൾ
ഞാൻ അറിയുന്നു പെയ്യ്തു
തീരുന്നതെൻ കണ്ണീരു തന്നെയെന്നു
പറയാതെ പോയ നീ അറിയാതെ പോയ
ഞാൻ നിനക്കായ്‌ കുറിക്കുമീ കവിതയാണെന്ന് 

ഒരു പ്രവാസിയുടെ അവധിക്കാലം

മൌനത്തിന്റെ വാല്മീകം ഉടച്ചു
എനിക്ക് സ്നേഹത്തിന്റെ വെയിലിൽ കുളിക്കണം
സൂര്യരശ്മികളിൽ എന്റെ വ്യഥകൾ ഉരുകി ഇല്ലാതെയാവണം
സ്നേഹ മഴയിൽ നനഞ്ഞു വിറക്കണം
സൌഹൃദത്തിന്റെ ഓണം ഉണ്ണണം
അടുത്ത മഞ്ഞു പെയ്യും മുൻപേ
വീണ്ടും മടങ്ങണം
ഏകാന്തമൌനത്തിന്റെ വാല്മീകത്തിലേക്കു

ഒരു ആത്മഹത്യ കുറിപ്പ്

ജീവിത കളിയരങ്ങിൽ ഞാൻ കെട്ടിയാടിയ
എല്ലാ വേഷങ്ങളും മോശമായിരുന്നു

എല്ലാവരും നോക്കി ചിരിക്കുന്ന
അരങ്ങിലെ കോമാളിയായ കളിക്കാരൻ
ആരുടെയെങ്കിലും ആവശ്യങ്ങൾക്ക് മാത്രം
സ്നേഹിക്കപെടുന്ന ഒരു വെറും സുഹൃത്ത്‌
നോക്കി ചിരിച്ചവർക്കും,
കളിയാക്കി കരയിച്ചവര്ക്കും വിട
അഴിക്കുകയാണ് ഞാൻ അരങ്ങിലെ
ഈ പേരറിയാത്ത വേഷം
ആരും സ്നേഹിചിട്ടില്ലാത്ത ,
ആരെയേം മോഹിപ്പിചിട്ടിലാത്ത
ഈ പേരറിയാത്ത വേഷം
ഈ അക്ഷരങ്ങളിൽ ഞാൻ എന്നെ മറക്കുകയാണ്
നാളെയും പുലരികൾ ഉണ്ടാവും
പക്ഷെ..
നാളെയും പൂക്കൾ വിരിയും
പക്ഷെ..
ഓർമകളിൽ മാത്രം ഇനി ഞാൻ
ഒരു പരിഹാസത്തിന്റെ ഓർമയായ്‌

മറവിയായ് മാറാതെ

ഓർമ്മകൾ എരിയുന്ന കനലായ്,കവിതയായ്
കരിപുരളുമീ എന്റെ ജീവിതപാതയിൽ
ചിറകറ്റു വീണോരെൻ പ്രണയത്തിൻ പറവകൾ
നീല വാനം നോക്കി മോഹിച്ചിരിക്കുന്നു


അന്ന് നാം പ്രണയിച്ച സായം സന്ധ്യകളിൽ
നിലാവ് പെയ്യുന്ന ഡിസംബർ രാത്രികളിൽ
അറിയുന്നുവോ നീ അകലെ ആണെങ്കിലും
പ്രണയം ഒരു നിമിഷത്തിന്റെ സുഗമായിരുന്നെങ്കിൽ
ഈ വിരഹം ഒരു ജീവിതത്തിന്റെ വേദനയാണെന്ന്

എന്നെ മറവിയായ് ദൂരത്തു നിർത്തുവാൻ
നീ പറഞ്ഞത് ഒരുപാടു വാക്കുകൾ
നിന്നെ ഓർമ്മിക്കാൻ നീ എനിക്ക് തന്ന
ഒരു വാക്ക് പിന്നെയും ബാക്കിയുണ്ട്
"ഒന്നാവുവാൻ നമുക്കായില്ല എങ്കിൽ
ഈ ജീവിതം നമുക്കൊനായ് മറന്നിടാം
അകലെ ആകാശ ഗംഗയിൽ രണ്ടു
പ്രണയ നക്ഷത്രങ്ങളായ് പുനർജനിക്കം"
ഒടുവിലിന്നിവിടെ ഈ മറവിയുടെ തീരത്ത്
പുനർജനി തേടുന്നത് ഞാൻ മാത്രം

എന്നരികിൽ നീ ഇരിക്കുമ്പോൾ

വിരൽ തൊടുമ്പോൾ അറിയാതെ

നീ പൂത്തുലയാറുണ്ട്

വസന്തം തഴുകിയ താഴ്വാരം പോലെ

നിന്റെ കവിളുകൾ പനിനീർ ദളങ്ങൾ  ആവാറുണ്ട്

ഞാൻ നിന്റെ മാറിൽ തല ചായ്ക്കുമ്പോൾ

മഴ പോലെ നീ പെയ്തോഴിയരുണ്ട്

ഒരു പിണക്കം നാം മറക്കുമ്പോൾ

വേനൽ പോലെ നീ എരിയാറുണ്ട്

നാം പിണങ്ങുന്ന നിമിഷങ്ങളിൽ

കാറ്റു പോലെ തെന്നി മാറി നീ ദൂരേക്ക് പോവാറുണ്ട്

എന്റെ കുസൃതികളിൽ നിന്നും നീ 

എന്നിട്ടന്തേ ഇന്നു ഒരു മഞ്ഞുകാലം പോലെ

നിർവികാരയായി ഇന്നു നീയിരിക്കുന്നു

ഒരുവാക്കും മിണ്ടാതെ?

എന്നെ ഒന്ന് നോക്കാതെ ?

പ്രണയമേ,നിന്നോട് ഒരു ചോദ്യം

ഓർമയുടെ ശരശയ്യയിൽ
മരണവും കാത്തു കിടക്കുമ്പോൾ
വർഷങ്ങൾ നീണ്ട പ്രണയമേ,
നിന്നോട് ഒരു ചോദ്യം
"വിഷാദത്തിന്റെ ആഴങ്ങളിൽ
ഉപേക്ഷിക്കനയിരുന്നെങ്കിൽ നീ
എന്തിനെന്നെ ആ പുൽത്തകിടിയിൽ.
നിന്നും അടർത്തിയെടുത്തു"

സ്വപ്‌നങ്ങൾ,ജീവിതം,പ്രണയം,മരണം,ഓർമ!!!

സ്വപ്‌നങ്ങൾ

 

രാത്രിയുടെ ഏതോ യാമങ്ങളിൽ

എന്നിൽ വന്നു എന്റെ മനസിനെ ഉണർത്തി

എന്റെ മോഹങ്ങളേ തഴുകിയുണർത്തി

വീണ്ടും എന്നെ ഒറ്റയ്ക്കാക്കി മറയുന്ന

എന്റെ ഏറ്റവും നല്ല സുഹൃത്ത്‌

 

ജീവിതം

സ്വപ്നങ്ങളുടെയും ,യാഥാർത്യങ്ങളുടെയും

നൂൽപാലത്തിൽ

മോഹങ്ങളുടെയും നഷ്ടങ്ങളുടെയും

കനൽകാറ്റിൽ

പ്രണയത്തിന്റെയും വിരഹത്തിന്റെയും

സന്ധ്യകളിൽ

ഒരിക്കലും നിയന്ത്രിക്കാനാവാതെ

ഒഴുകിയകലുന്ന തുഴ പോയ തോണി

പ്രണയം

കാപട്യങ്ങളുടെ കാവൽക്കാരനായി

വേദനകളുടെ ഉറവിടമായി

ചിരി പൊഴിച്ച് നിൽക്കുന്ന മരീചിക

നീ ആ മരീചിക എനിക്ക് തന്ന സഹയാത്രികയും

മരണം

ഒരു മിന്നൽ പോലെ വന്നു

പ്രാണനെയും കവർന്നു പോവുന്ന കള്ളൻ

പേടിയോടെ കാത്തിരിക്കുന്നെങ്കിലും

അവൻ മോചനത്തിന്റെ വഴികാട്ടിയാണ്

ഓർമ

ഓർമയുടെ അലകളിൽ

ഒരു പാഴിലപോലെ

മനസ് അലയുമ്പോൾ

ഞാൻ കൊതിക്കാറുണ്ട്

മറവിയുടെ ഇരുണ്ട

ആഴങ്ങളിൽ മറയാൻ