പകല് വാടി വീഴുന്ന സന്ധ്യയില്‍
പുക പരക്കുന്ന നഗര വീഥിയില്‍
ലക്‌ഷ്യം ഇല്ലാത്ത മനസുമായ് ഞാന്‍
കെട്ടു പൊട്ടിയ പട്ടമായ് പാറവേ
എവിടെ നിന്നോ വന്നു പൂമ്പാറ്റ പോല്‍
നിറം മങ്ങും ജീവിത സന്ധ്യയില്‍
നഷ്ട മോഹം എരിച്ച എന്‍ മനസില്‍ നിന്‍
ഓര്‍മയുടെ നദി വന്നു ഒഴുകുന്നു
കനവു വിടര്‍ന്ന മനോവാടിയില്‍
കവിത മെല്ലെ വീണ്ടും വിടരുന്നു
ഓര്‍മയെന്നെ വിളിക്കുന്നു വീണ്ടും
കാലചക്രം തിരിയുന്നു പിന്നോട്ട്
പ്രണയം എന്നും മധുരനൊമ്പര ഗീതം
പാടുമ്പോള് ശ്രുതി മാറും മോഹന ഗീതം
പാടി തീര്ക്കുവാന് ആവാത്ത രാഗം
അറിയും തോറും അകലുന്ന നൊമ്പരം
മഞ്ഞുപെയ്യും അമാവാസി രാത്രിയില്‍
ആര്ദ്രരായ് നാം ചന്ദരനെ കണ്ടതും
വെയിലില്‍ മുങ്ങും മീനമാസത്തില്‍
തൊടിയിലെ ചെടിയില്‍ വസന്തം വിടര്‍ന്നതും
ഇന്നും ഓര്‍ക്കുന്നുവോ സഖീ നീ
മെല്ലെ നനയുന്ന കണ്ണും മനസ്സുമായ്
പകരമാവില്ല മറ്റൊന്നെനിക്ക് നിന്‍
നഷ്ട ബോധത്തിന്‍ മുകളില്‍ വെക്കുവാന്‍
പത്തു മാറ്റി ജീവിതം രണ്ടായ് നീ
നിനക്ക് മുന്‍പും നിനക്ക് ശേഷവും
കതിര് നിറയുന്ന പാടത്തിനരികിലെ
പൂത്തുലഞ്ഞ വാകമരകീഴില്‍
പൊടി പരക്കുന്ന നാട്ടു വഴിയിലെ
കഥപറയുന്ന ആല്‍മര തണലിലും
കണ്ടിരുന്നു നാം എന്നും ശാരികേ
രണ്ടു മിഴിയിലും വിസ്മയത്തോടെ
ഇന്ന് വീണ്ടും കണ്ടു മുട്ടുന്നു നാം
നരക തുല്യമാം ഈ നഗര വീഥിയില്‍
പണ്ട് ഞാന്‍ കണ്ട വര്‍ണങ്ങള്‍ ഒന്നും
ഇന്ന് കണ്ടില്ല നിന്റെ മിഴികളില്‍
പണ്ട് ക്ന്ജന്‍ കണ്ട നാണത്തെയും
ഇന്ന് കണ്ടില്ല നിന്‍ കവിളിണയില്‍
അപരിചിതരെ പോല്‍ നടന്നകന്നു നാം
തമ്മില്‍ നമ്മള്‍ പരിചിതരെങ്കിലും
കണ്ണ് തമ്മില്‍ ഉടക്കിയ നേരത്ത്
ഹൃദയ സ്പന്ദന വേഗത കൂടുന്നു
ഏറെ ദൂരം പോവുന്നതിന്‍ മുന്‍പ്
എന്നെ മെല്ലെ തിരിഞ്ഞു നോക്കി നീ
പറയാതെ നീ വച്ച വാക്കുകള്‍ ഒക്കെയും
ഒറ്റ നോട്ടം പറഞ്ഞു പറയുന്നു എന്നോട്
ഇനി ഒരിക്കലും കാണില്ല എങ്കിലും
ഇത് മതി എനിക്കെന്നു ഓര്‍ക്കാന്‍
മരണം എന്നെ തലോടുന്ന നാള്‍ വരെ
നിന്റെ നഷ്ട ഗാനം പാടുവാന്‍
No comments:
Post a Comment