നല്ല നാളെക്കായ്‌

ഒഴുകി പടരുന്ന രക്തത്തിൽ ചവിട്ടി 

യുദ്ധകാഹളം മുഴക്കുന്നവർ 

ഒരിക്കലെങ്കിലും 

വിശപ്പു അറിഞ്ഞിരുവെങ്കിൽ 

നാളത്തെ ലോകം 

ഒരു പൂങ്കാവനം ആയേനെ

ഒരു സ്വയം നവീകരണം

തിര നിറച്ച തോക്കുമായ് ഞാൻ
ശത്രുവിനെ കൊല്ലാനിറങ്ങി
പല മുഖങ്ങളും ഞാൻ തേടി
ചതിച്ചവർ,പരാജയപെടുതിയവർ
വഴിതെറ്റിച്ചവർ,അവസാനം
കണ്ണാടിയിലേക്ക് നിറയൊഴിച്ചു
ഞാൻ എന്റെ ശത്രുക്കളെ കൊല്ലാൻ
എന്റെ ദുരാഗ്രഹതെയും,
എന്നിലെ ചെകുത്താനെയും 

ഒരു കാലത്തിന്റെ ഓര്മയ്ക്ക്

മഴ പെയ്തു തോർന്ന ഈ സന്ധ്യയിൽ
നാം എന്തിനാണ് സഖീ ഈ വാകമരചോട്ടിൽ
മൌനത്തിന്റെ കയ്പും സഹിച്ചു
പരസ്പരം നോക്കാതിരിക്കുന്നത്

കൊഴിഞ്ഞു വീണ ഈ പൂക്കൾ പോലെ
നിശ്ചലം നമ്മുടെ പ്രണയം
ആരുടെയെങ്കിലും ഹൃദയങ്ങളിൽ
വീണ്ടും പുനർജനിക്കട്ടെ

പിന്തിരിഞ്ഞു നോക്കാതെ
നീ നടന്നകന്നു കൊള്ളുക
ഈ വാടിയ പൂക്കളെ ഒരല്പനേരം
നോക്കി ഞാനും മടങ്ങാം 

ഒരു മരണ വിലാപം

അത് എന്റെ ജീവനാം മരത്തിന്റെ  വേരുകൾ
കാർന്നു തിന്നു തീരുന്നതിനു മുൻപ്
വേരറ്റു ഞാൻ നിലതെറ്റി വീണു പോകും മുൻപ്
മരണമേ വരിക നീ നിന്റെ മഴുവിനാൽ
നീ എന്റെ പ്രാണനെ മുറിച്ചെടുക്കുക
ബാക്കിയാകും ഇലകളും പൂക്കളും
എന്റെ സ്വപ്നങ്ങളും ഇനി
മണ്ണിനോട് ചേരട്ടെ 

ഞാൻ

നിറം കെട്ടു പോയ ഒരു ജന്മം ആണ് എന്റേത്
കാക്കയെ പോലെ ഒരു ജന്മം
പാടാനറിയാതെ പാടാൻ ശ്രമിച്ചു
ആടാൻ അറിയാതെ ആടാൻ ശ്രമിച്ചു
നിറമുള്ള തൂവലുകൾ ഇല്ലാത്ത
ആര്ക്കും പ്രിയമല്ലാത്ത ഒരു ജന്മം
ജീവിതത്തിന്റെ മലിനമായ നദിക്കരയിൽ
ഇന്നും കാതോർത്തിരിക്കുന്നു
ആരെങ്കിലും ഒരല്പം ബലിചോറുമായെങ്കിലും
കൈമുട്ടി വിളിക്കുന്നതും കാത്തു

ദൈവത്തിന്റെ കൈയ്യബദ്ധം

പ്രണയം എന്താണെന്നറിയാൻ
പ്രകൃതിയിലേക്ക് നോക്കണം
കിളിക്കുഞ്ഞിനെ സംരക്ഷിക്കുന്ന
മരത്തിന്റെ സ്നേഹം
പൂമ്പാറ്റക്ക് തേൻ നല്കുന്ന
പൂവിന്റെ സ്നേഹം
മുലയൂട്ടുന്ന പശുവിന്റെ
മാതൃസ്നേഹം
ചിറകിനടിയിൽ കുഞ്ഞിനെ
ഒളിപ്പിക്കുന്ന കോഴിയുടെ സ്നേഹം
പ്രാപിക്കുവാൻ മാത്രം പ്രണയിക്കുന്ന
അന്യന്റെ വേദനയിൽ സന്തോഷം കാണുന്ന
മനുഷ്യൻ ദൈവത്തിനു പിണഞ്ഞ
കൈയ്യബദ്ധം തന്നെ 

ഒരു തിരിച്ചറിവിൻറെ ഓർമയ്ക്ക്

എനിക്ക് മുൻപേ മറ്റാരോ
അവൾക്കു വിരഹം സമ്മാനിച്ചു
പതിരില്ലാത്ത എന്റെ പ്രണയത്തെ
അവൾ കാപട്യം എന്ന് വിളിക്കുന്നു

ഒരു നാഗരികന്റെ സ്വപ്നം

പുനർജ്ജന്മം ഉണ്ടെങ്കിൽ പ്രിയേ
നമുക്ക് ദേശാടനകിളികൾ ആവണം
മഞ്ഞും മഴയും വെയിലുമെറ്റു
വൻകരകൾ താണ്ടി പറക്കണം
ഹിമാശൈലങ്ങളിലെ തണുപ്പ് അറിയണം
വസന്തത്തിന്റെ സുഗന്ധം നുകരണം
എന്നിട്ട് പൂക്കൾ നിറഞ്ഞ ഒരു താഴ്വരയിൽ
കിടന്നു മരിക്കണം
എനിക്ക് ഇനി വയ്യ
ഈ ഒറ്റമുറിയിൽ ചുവരിനോട് കഥ പറയാൻ
ഈ തിരക്കിൽ ഒറ്റ  പെട്ട് പോകാൻ
പുകച്ചുരുളുകളിൽ എങ്ങനെ
സ്വയം ഹോമിക്കാൻ 

സത്യത്തിന്റെ പുനർജ്ജന്മം

ഇന്നലകളുടെ നിലപാട് തറകളിൽ
ബലി കഴിച്ച സത്യങ്ങൾ
ഇന്നിന്റെ ശരികൾ ആയി  പുനര്ജനിചിരിക്കുന്നു
ഇനി അവ നാളെയുടെ വഴികാട്ടികൾ ആവും
നാശത്തിന്റെ വഴികാട്ടികൾ 

ജീവിത വിജയത്തിലേക്ക് ഒരു സൂത്രവാക്യം

ജീവിത വിജയത്തിലേക്ക് ഒരു സൂത്രവാക്യം
നിന്നിൽ നീ കാണുന്ന  കുറവുകൾ
നീ തന്നെ നികത്തണം
കുഴിനിറഞ്ഞ മണൽതിട്ടയിലൂടെ
പുഴ ഒഴുകി പരക്കുന്ന പോലെ 

ഒരു ചെറിയ സത്യം

ഘടികാര സൂചിയുടെ ഓരോ ചലനത്തിനപ്പുറവും
മരണത്തിന്റെ കെണിയാണ്‌
കെണിയിൽ പെടാതെ പോകുന്ന
ഓരോ നിമിഷവും ജീവിതവും

കരയിലെ വിളക്ക് മാടം തേടി

തമസ്സിന്റെ മാറ് പിളർന്നു

കടന്നു പോയ മിന്നൽ പോലെ

എന്റെ മനസ്സ് തകർത്തു

കടന്നു പോയ പ്രണയമേ

നീ തന്ന കാർമേഘങ്ങൾ

പിന്നെയും പിന്നെയും 

എന്നിൽ പേമാരി തീർക്കുന്നു

നിലാവിന്റെ പുതപ്പിട്ട രാത്രികളിൽ

ആശങ്കകൾ

പ്രണയം വീഞ്ഞാണ് 
എന്നാരോ പറഞ്ഞു 
കാലം പഴകും തോറും 
വീര്യം കൂടുന്ന വീഞ്ഞ് 

എന്നിട്ടും നീ വന്നില്ല 
ഈ ലഹരിനുകാരൻ 
ഈ ലഹരിയിൽ 
സ്വയം മറന്നുറങ്ങാൻ

നിന്റെ ഓർമകളിൽ ഞാൻ 
ചിതലരിക്കപ്പെടും മുൻപേ 
മൌനത്തിന്റെ ആറടി കുഴിയിൽ 
കാലം എന്നെ പുഴുവരിപ്പിക്കുമോ?

അണഞ്ഞു പോകും മുൻപേ

ജീവന്റെ അവസാന തുടിപ്പുകളും നിലച്ചു 
പ്രാണൻ എന്റെ സിരകളെ വിട്ടോഴിയുമ്പോൾ
ശുഷ്കിച്ചു പോയ എന്റെ വിരലുകളിൽ
വിരൽ ചേർത്ത്
നീ എനിക്കൊരു ചുംബനം നല്കണം
ഈ ഗഗന സീമയിൽ എവിടെയെങ്കിലും
ഞാൻ ഒരു നക്ഷത്രമായ് പുനർജനിക്കുമെങ്കിൽ
നമ്മുടെ പ്രണയത്തിന്റെ അനശ്വരതയെ
പ്രകാശമാക്കി മാറ്റാൻ
നീ എനിക്കൊരു ചുംബനം നല്കണം

ഉണങ്ങാത്ത വിഷവൃക്ഷം

പിഴുതെറിഞ്ഞിട്ടു പിന്നെയും 
പടരുകയാണ് നീ ഹൃദയത്തിൽ 
വേരറുത്തിട്ട് പിന്നെയും 
വളരുകയാണ് നീ എന്നിൽ
എന്ത് വിളിക്കണം നിന്നെ ഞാൻ
മീന മാസത്തിലെ സൂര്യനോ ?
നിന്നെ ഒരിക്കൽ ഹൃദയത്തോട്
ചേർത്തു പോയെന്ന തെറ്റിന്
എന്തിനിങ്ങനെ എന്നുമേ
എന്നെ കൊന്നിടുന്നു നീ പ്രണയമേ

ഒരു അനാഥന്റെ ഓർമയ്ക്ക്

സ്വയം കത്തി എരിയുവാൻ
മോഹിച്ച സൂര്യനെ ആരോക്കയോ
കടലിൽ മുക്കി കൊല്ലുന്നു
മനം മടുത്ത ചന്ദ്രൻ
നിരാശയുടെ തമോഗർത്തങ്ങളിൽ
ആത്മഹത്യ ചെയ്യുന്നു
പിന്നെയും ജഡം പോലെ
ജീവിതം ബാക്കി
---------------------------------------------
സൂര്യൻ - എന്റെ ജീവിതം
ചന്ദ്രൻ - എന്റെ പ്രണയം 

ചിരിക്കാൻ മറന്ന വിഷകന്യകയോട്

കടലിന്റെ നീലിമയെ
നീ നിന്റെ കണ്ണിൽ ഒളിപ്പിച്ചു
ഗഗനതിന്റെ അരുണിമയെ
നീ നിന്റെ കവിളിൽ ചാലിച്ചു
പാലപൂവിന്റെ സുഗന്ധത്തെ
നീ നിന്റെ ചുരുൾ മുടിയിൽ അലിയിച്ചു
എനിക്കറിയില്ല
ഏതു അമാവാസി രാത്രിയെ ആണ് നീ
നിന്റെ ഹൃദയത്തിൽ ആവാഹിച്ചതു  എന്ന് 

ഞാൻ എന്നെ അറിയുമ്പോൾ

നിനക്ക് മുൻപും നിനക്ക് ശേഷവും
ഇവിടെ ഒരു മാറ്റവും സംഭവിക്കുന്നില്ല
സൂര്യൻ ഉദിച്ചു അസ്തമിക്കുന്നു
കാറ്റു പൂമണം തേടി അലയുന്നു
പുഴകൾ പഴയ പാട്ട് തന്നെ പാടുന്നു
ഹേ മനുഷ്യ നീ പിന്നെ എന്തിനു അഹങ്കരിക്കുന്നു
ഒരു പൂവ് വാടിവീഴുന്നതും
ഒരില പഴുത്തു വീഴുന്നതും
നിന്റെ മരണവും ഒന്ന് തന്നെയാണ്
കർമബന്ധങ്ങളുടെ വേരറ്റു
മോഹമാം ഹരിതകം മാഞ്ഞു
നാം വെറുതെ ഈ മണ്ണിൽ
അലിഞ്ഞു ഇല്ലാതെയാവുകയല്ലേ???

ദേവി നീ

മഴയെറ്റു കുളിരുന്ന മണ്ണിന് മനസിലേക്ക് 
ഒരു വിത്ത് മുളപൊട്ടി വേരിറങ്ങുന്ന പോൽ 
പുലരിയുടെ ധ്യാനമായ് ഒരു മൊട്ടു 
സൂര്യ കിരണങ്ങളെറ്റു വിരിയുന്ന പോൽ
അറിയുമോ നീ എന്നിൽ മരിക്കുമീ
നിന്നെ മാത്രം മോഹിച്ച ചന്ദ്രനെ
ഹിമബിന്ദുവിൽ വെയിൽ മഴവില്ല് വിരിയിച്ച
പുലരിയുടെ സൗരഭം നിന്നിൽ തിളങ്ങുന്നു
കടലിന്റെ നെറുകയിൽ കണ്ണീരു തൂവുന്ന
സന്ധ്യയുടെ നൊമ്പരം നിന്നിൽ ലയിക്കുന്നു

ഒരു മുത്തശ്ശി കഥ

രാമായണം വായിച്ചിട്ട് മുത്തശ്ശി പറഞ്ഞു
എന്റെ പോന്നു മോൻ ശ്രീരാമ ചന്ദ്രൻ ആവണമെന്ന്
ഇന്നു ഞാൻ ശ്രീരാമ ചന്ദ്രൻ തന്നെ ആയി
വർഷങ്ങളുടെ വനവാസം,എന്റെ പ്രവാസം
പ്രിയപെട്ടവൾക്ക് വേണ്ടിയുള്ള പോരാട്ടം
ഒടുവിൽ അവളെ സംശയത്തിന്റെ പേരില്
സത്യം അറിയാതെ ഉപേക്ഷിച്ചിരിക്കുന്നു
ഇനിയൊന്നു മാത്രം ബാക്കി
സരയുവിന്റെ ആഴങ്ങളിൽ ഒരവസാന നിദ്ര 

പൊതുജനം കഴുത തന്നയോ?

നേതാക്കൾ സൌകര്യ പൂർവ്വം
ഇടത്തോട്ടും വലത്തോട്ടും ചായുന്നു
ലാഭം നോക്കി ആദർശം മറക്കുന്നു
അതിനു പിന്നാലെ ഓടാനും
അവർക്ക് ജയ്‌ വിളിക്കാനും ആയിരങ്ങൾ
പൊതുജനം കഴുത തന്നയോ? 

നാളേക്ക് വേണ്ടി

നാളെയ്ക്കു വേണ്ടി
നമ്മുടെ മക്കൾക്ക്‌ വേണ്ടി
നാം പണം കരുതി വെക്കുന്നു
വീട് നിർമിച്ചു വെക്കുന്നു
ഭൂമി വാങ്ങി വെക്കുന്നു
അവർക്ക് വേണ്ടി
ഒരു പുഴ നാം കരുതി വെക്കേണ്ടേ ?
ഒരു മരം നാം നട്ടു വളർത്തി വെക്കേണ്ടേ ?
ഒന്നുമില്ലെങ്കിൽ നാഗരികതയുടെ
ചവറ്റുകുട്ടയിലേക്ക് വലിച്ചെറിയാതെ
ഒരു മുത്തശ്ശി കഥ എങ്കിലും ???

നീയും കാറ്റും

കാറ്റു സുഗന്ധ വാഹിനി ആയിരുന്നു
പാല പൂത്ത നിലാവുള്ള രാത്രികളിൽ
കാറ്റിനു നല്ല തണുപ്പായിരുന്നു
മകര മഞ്ഞു പടരുന്ന പുലരികളിൽ
കാറ്റിന് വല്ലാത്ത കുസൃതി ഉണ്ടായിരുന്നു
നിന്റെ മുടിയിഴകളിൽ തൊടുമ്പോൾ
എന്ന് പൂക്കൾ വാടി വീണു പ്രകൃതിക്ക്
തീ പിടിക്കുന്ന ഈ വേനലിൽ
കാറ്റിന് മരണത്തിന്റെ മണമാണ്
മനം മടുപ്പിക്കുന്ന ദുർഗന്ധം ആണ്
പ്രതികാരത്തിന്റെ താപമാണ് 

Intensive care unit(A corridor between life and death)

വാക്കുകൾ പോലും നഷ്ടപ്പെട്ട് പോകുന്ന നിമിഷം
എന്നിൽ നിന്നും എന്നെ കാലം അടര്ത്തിയെടുക്കുമ്പോൾ
അവസാന പിടച്ചിലിന് മുൻപേ
അവസാന നിശ്വാസത്തിനും മുൻപേ
ഒരു ചുംബനം തരാൻ
കാറ്റിനുപോലും കടന്നുവരനാവാത്ത
ഈ മുറിയിലാണല്ലോ എനിക്കാവസാനം 

കാറ്റിന്റെ കൈ പിടിച്ചു.............

മഴ നനഞ്ഞ ചില്ലയിൽ നിന്നും ഒരു ഇല
കാറ്റിന്റെ കൈ പിടിച്ചു മരണത്തിലേക്ക്  നടന്നുപോയി..
ദളങ്ങൾ വാടിയ ഒരു നാലുമണി പൂവ്
കാറ്റിന്റെ കൈ പിടിച്ചു മരണത്തിലേക്ക്  നടന്നുപോയി..
അനായാസേന എനിക്കും പോകണം
കാറ്റിന്റെ കൈ പിടിച്ചു
നിഗൂഡതയുടെ അനന്തതകളിലേക്ക്